Next level

Een paar maanden geleden had ik weer eens zo een schilderij dat werkelijk zo fantastisch liep. Het was echt weer ouderwets heerlijk. Na een tijdje kliederen vond ik het helemaal niets en met een doekje heb ik alles eraf gehaald. Zo dat was heerlijk. Even terug naar de basis. Alle smuk weg. Een goed vertrekpunt, voelde ik.
Er zaten nog wat interessante lijnen op het doek en hoe meer ik er na keek, hoe meer ik het gevoel kreeg van een bovenwereld en onderwereld.

Onderwereld

Terwijl ik na de onderwereld keek, zag ik grotten en een meer. Ik ben daarmee aan de slag gegaan. Dat voelde goed. Op de voorgrond was het allemaal gras en aan de rechterkant was een boom. Eigenlijk was die onderwereld mijn bewustzijn. Dit is waar ik stoei met de dagelijkse dingen en eigenlijk mijn onderbewustzijn, voert mij langs de paden, grotten, de stroming van het water om bewuster te worden. Uit eindelijk ben ik steeds meer bezig om meer connectie te maken met mijn hoger zelf. Met de bron, met God, met Allah, het universum,  hoe je het ook wilt benoemen. Terwijl ik aan het schilderen was ging heel wat door me heen over hoe ervaar en zie ik spiritualiteit.

Ieder ons eigen pad

Ik werd steeds bewuster van de verschillende paden in mijn schilderij. 3 grotten waar je door kon gaan. Misschien loopt het water daar verder achter de boom. Er was een ingang in de boom naar het hogere deel. Daar ontstond weer een pad. Dat is uit eindelijk een lange trap geworden. We nemen weer een paar treden omhoog. Blijven even staan op een plateau. Dan gaan we weer verder. Soms kukelen we van een tree af. Even afstoffen en dan gaan we verder.

Herinneringen

Er was weer een “lift” in de boom om nog hoger te gaan. Daar kwam ik op een raar stuk uit. Moest kleine. Eerst voelde het als een grijpende hand, toen een grote neus. Alles kleine gemaakt. Daar in eens moest mijn lievelingsboom de “Jacaranda” komen met zijn prachtige lila bloesem. Oh wat mis ik die als het weer september wordt. In Zimbabwe hadden we lanen vol met deze bomen en dan reden we onder een dak van lila bloesem en over een lila weg, van alle bloesem die er lag. En dan waren er nog de bougainville’s. Met hun prachtige bloemen van een diepe magenta met vleugje paars. Ze staan voor “bescherming”, blijkbaar en dat snap ik nu! Die kleuren moesten overal erin. Kleur is belangrijk voor mij. Bloemen ook.

Nog een pad

In eens zag ik dat ik links nog een grot moest maken. Waarom weet ik niet. Ik heb het maar gedaan. Op de eerste “etage” zeg maar moesten allemaal bomen komen en de lucht, ja daar moest een beetje turkoois inkomen. Er stond ineens 2 figuren. De meester en de leerling. Vond ik zo grappig, zo in mijn hogere wereld.
Ook een figuur als de Vesuvius man. Of was het gewoon een blije figuur die alles losliet?
Toen zag ik links boven een nijlpaard. Wat moet ik daar nou mee? Slaat nergens op zo hoog in de lucht. Wolken figuren? Ja kan, maar…..toen ik bezig was met wolkjes moest veel weg en hij moest blijven. Dus dan is die symbolisch voor iets. Maar wat? Op gezocht en ja hoor….dit stond er:
Nijlpaard – In het centrum van het heelal staan, niets overhaasten, geen risico nemen, zonne-energie, gevoeligheid, kwetsbaarheid, geduld, wijsheid, vrijgevig.
En dat in mijn hemel, mijn lucht. Dit had ik niet kunnen verzinnen. Toen zag ik dat de grot eronder precies daarop uit kwam als je een onzichtbare lijn zou trekken omhoog. De trappen eindigen bij de nijlpaard. Dus de weg vanuit het onderbewustzijn, was een weg naar het centrum van het heelal. Dat vond ik wel heel bijzonder. De een kan dat zo bereiken een ander zwerft door de grotten van zijn (onder)bewustzijn en een ander komt door trappetje op, trappetje af! Toch komen we allemaal waar we horen te komen.

Next level

Ja dit was inderdaad naar de next level. Zo voelt het leven soms ook. Een spel. Af en toe win je een strijd en soms verlies je, maar je leert er altijd wat van. Dat is ons groei proces. “We zijn zielen die een mensen bestaan willen ervaren op aarde” las ik laatst. Vind ik wel heel mooi uitgedrukt en geeft het leven een andere dimensie. Voor mij maakt het wat luchtiger, wat speelse.
Ik had in ieder geval weer reuze plezier tijdens het schilderen. Dat is nu de kracht van intuïtief schilderen, vind ik. Dit zou ik nooit kunnen bedenken en het was de reis wel waard.
Wie volgt? Wie durft haar verhaal te vertellen wat er gebeurde tijdens het schilderen?
Met oprechte liefde,
Sylvia